ÇOCUKLUK

Daha dün idi,  fistan gibi önlük üzerimde 

Lastik pabuçlarımla, okulda  seğirttiğim

Kavurgam cebimde

Tahta atlara binip,  taş duvarlar arasında 

Ateş edip , silahçılık oynadığım

Tahta atım,  Met çelik çubuğum

Atladığım ipim, kağıt üçgen uçurtmam, 

Şeker pancarından arabam

Şimdi hangi yerlerde kim bilir?

Şu killik üstü, şu karşı ki dağlar 

Kim bilir hangi anılarımızı saklar

Tepeden  aşağı lastik tekerimi  yuvalar

Ardından seğirtip derede yakalar

Ne güzeldi… çocukluğumda oyunlar

Ey çocukluk!  

Senle güzel dağlar, taşlar, ovalar

Etrafta koşturmaca nice hayvanlar

ufacık taşlar , ellerimizde uçurtmalar

Seninle… ne kadar  güzeldi  oyuncaklar

Bahar gelince dağlara, ovalara  koşar

 Ebegümeci daha nice otlar

Toplayıp sepetine minicik  kızlar

Neşeyle evlerin  yolunu tutar

Ne güzel…çocukluğumdan  bu  anılar

Köyümün pınarlarından kaynayan sular

Avuç  avuç içse , insan  doyar.

Yemyeşildi rengarenkti ovalar

Küçük küçük  akan sular

Ne güzeldi çocukluğumda  bütün varlıklar

Şimdi kaç yıl oldu sana dönmeyeli 

Ey çocukluk!

Ne kadar sürermiş bu kısa yolculuk

Tebessüm edip hatırlarım…

 Senden kalan, bu  ne kadar  güzel  mutluluk 

Senden kalan, bu  ne kadar  güzel  mutluluk.

ALİ HANLI

İNSAN OĞLU DA OĞLAK GİBİ MELERMİŞ

On,  on beş yıl önceydi. Komşu köyümüzden bir arkadaşımın annesi olan bir merhumenin cenazesi için komşu köye gitmiştim.  Bahar ayının ilk ve en güzel gülerinden biriydi. Her yeri bahar kokuları sarmış ağaçlar çiçek açmış, otlar yeni yeni yeşermeye başlamış kelebekler havada uçuşuyordu. Ben de cenaze evinin önünde etrafı seyre dalmıştım. İnsanlar söz de cenaze için  bir araya gelmişti fakat evin hemen önünde,  köyü bir baştan bir başa saran meranın  hemen başında, ağaç gövdelerinden oluşan oturacaklara oturmuşlar herkes kendi arasında sohbet ediyordu. Kimi oğlundan,  kimi eşinden, dostundan bahsediyordu. İnsanlar  güneşin bu ilk okşayan, ısıtan, tatlı  hüzmeleri  altında  adeta güneşleniyorlardı. Etrafta keçiler dolaşıyor, eşekler otluyor bütün varlıklar bu güzel günün tadını çıkarıyordu.

Cenaze evinin avlusunda keçiler ve  yeni doğmuş yavruları, oğlaklar da vardı. Zaten bu aile hayvancılıkla uğraşan  yıllardır keçi sürüsü besleyen, çobanlık yapan bir aile idi.  Üç erkek kardeşin üçü de bu hayvanları otlatıyorlardı. Bir ara avluda ki oğlakları seyre başladım. O esnada yeni doğmuş küçük bir oğlak;  annesini kalabalık keçi grupları arasında  kaybetti ve başladı  acı acı melemeye. Bu  sesi duyunca bir anda  içim ürperdi ve dikkat kesildim. Bu oğlak annesini birkaç dakika göremeyince acı acı inledi  inledi, hiç durmadan bir o yana bir bu yana koştu, sonra da annesini görünce  koşa koşa  yanına giderek  hemen annesinin memelerini bularak emmeye başladı. Annesi de  onu koklamaya ve yalamaya başladı.

İşte  bu  ilginç manzarayı izledikten sonra  avludan cenaze evinin merdivenine yöneldim.. Merdiven köye bakıyordu manzara çok güzeldi. Köy yemyeşil görünüyor, adeta tüm güzelliği ile insanı kendine çekiyordu. 

Tam o esnada  arkadaşım olan merhumenin oğlu  Ahmet’i  fark ettim.

Arkadaşım da aynen benim gibi merdiven korkuluklarına dayanmış yüzü köye dönük belki benim biraz önce anlattığım ne varsa aynen görüyor, fakat anladım ki yüreği kafası bambaşka duygularla dolu,  kalbi alev alev yanıyordu. Arkadaş merdivene yaslanmış ve köye doğru ciğerinden gelen bir uğultu ile haykırıyordu.  Allah’ım bu ne acı bir manzaraydı, yıllardır etrafında dolaştığı beraber gülüp beraber ağladığı, her şeyden öte  annesini kaybetmenin verdiği nasıl bir acıydı. Arkadaş adeta  acı acı inliyordu. Yine duygularım depreşti.   Yarab  bu nasıl bir hissiyat, bu nasıl bir dile gelişti. O anda biraz önce gördüğüm manzara gözümün önünde canlanıverdi. Ve hissettim ki arkadaşımın  sesi bana,  daha birkaç dakika önce gördüğüm, annesini kaybeden küçük oğlak melemesinden hiç mi hiç farksız geldi.

 Ve anladım ki…   İnsanoğlu da annesini kaybedince onun  ardından, tıpkı oğlak gibi acı acı  melermiş.

                                                                                                      ALİ HANLI

HÜR OLUP YÜKSELMELİYİZ ULU BÜTÜNE

UZAKTAKİ KARDEŞİME

” Bu şiir, Türkiye’nin Kurtuluş Savaşına atfen,

Büyük şair Mağcan Cumabay tarafından

Kazakistan’da 1918-1919 kışında yazılmıştır.”

Uzakta ağır azap çeken kardeşim

Solmuş laleler gibi kuruyan kardeşim

Etrafını sarmış düşman ortasında

Göl gibi gözyaşı döken kardeşim

Önünü ağır kaygı örtmüş kardeşim

Ömrünce yaddan cefa görmüş kardeşim

Hor bakan, yüreği taş, kötü düşman

Diri diri derini soymuş kardeşim

Ey Pirim! Değil miydi Altın Altay

Anamız bizim? Bizlerse birer tay

Bağrında yürümedik mi serazat

Yüzümüz değil miydi ışık saçan ay?

Alaca altın aşık atışmadık mı?

Tepişip bir döşekte yatışmadık mı?

Anamız olan Altayın ak sütünden

Beraber emip, beraber tadışmadık mı?

Akmadı mı bizim için dupduru bulak

Şarıldayıp, gürül-gürül dağdan inerek

Hazırdı uçan kuş, kopan yel gibi

Dilesek bir bir atlar, tıpkı Burak

Altay’ın altın günü nazlanarak

Gelende sen pars gibi bir er olarak

Akdeniz, Karadeniz ötelerine

Kardeşim, gittin beni bırakarak

Ben kaldım yavru balaban, kanat açamam

Uçsam diye davransam bir türlü uçamam

Yön bulduran, yol gösteren can kalmadı

Yavuz düşman koyar mı şimdi beni

vurmadan

Kurşunlar genç yüreğime saplandı

Günahsız temiz kanım su gibi aktı

Kansız kalıp kuruyup bayıldım

Karanlık hapse sıkıca kapattı

Görmüyorum gece gezdiğimiz ovayı

Gündüz güneşi, gece gümüş nurlu ayı

Nazlı nazlı ipek kundaklara sarmalayıp

Bizi büyüten altın anam Altay’ı

Ey Pirim! Ayrıldık mı ulu bütünden?

Dağılıp yılmayan yağan oklardan

Türk’ün pars gibi yüreği varken

Korkak kul mu olduk düşmandan sinen

Kudrete hamle eden Türk’ün canı

Gerçekten hasta mı, bitti mi hali?

Ateşi söndü mü yürekteki, kurudu mu

Kaynayan damarındaki atalar kanı

Kardeşim sen o yanda, ben bu yanda

Kaygıdan kan yutuyoruz, bizim adımıza

Layık mı kul olup durmak? Gel gidelim

Altay’a, ata mirası altın tahta

MAĞCAN CUMABAY

 

HÜR OLUP YÜKSELMELİYİZ ULU BÜTÜNE 

Bu şiir Kazakistanlı kardeşimiz  büyük şair Mağcan Cumabay’ın 1918  yılında   Türkiye Türkler’i  için yazdığı şiire atfen;  bir minnet şiiri  olarak Uşak’ta (2016) kaleme alınmıştır.

Ey bizi unutmayan,   kendi uzakta 

Yüreği,  yüreğimizle çarpan  kardeşim

Ey kendi  esaretini unutup 

Dertlerimizle dertlenen,  kardeşim

Ey can kardeşim, ey kan kardeşim, ey yitiğim

Anamızdan ayrılalı beri biz, dertlerimizle büyüdük

Büyüyen biz değildik,  sanki çilemiz ve yükümüz

Dile gelmez dertlerimiz,  hasretiz  sana ey özümüz

Altaylardan kopan bir yel olduk, estik…

Yeni yeni yurtlara ,  obalara   kurulduk

Kılıçlarımızda kan,  can aldık can verdik

Nice nice  yeni  medeniyetler kurduk

Hatırlarım hiç unutmam bende Atamı 

Amansız düşmanlar  sarsa da  dört bir yanımı

Korkmam, kaçmam, bırakır mıyım hiç vatanı

 Üzülme kardeşim, boğacağız bir gün elbet düşmanı

Türkün kanı kurumadı, kurumaz asla

Üzeri küllense de, özü  için için  yanmakta

Düşmanlar başımıza gülle olup yağsa da

Can vermeye hazırız, yılmayız asla

Unuttuk sanma sakın kardeşim  sizleri

Unutmadık hiç aynı çadırda büyüdüğümüz günleri

Anarak mazideki o eşsiz destanları

Ruhumuzda esmekte  hep hasretlik yelleri

Ey kardeşim, kardeş kardeşi arar imiş her zaman

Ak sakal  dedelerimiz yol gösterirdi   bize her an

Yiğitçe cenk ederdik, güreşirdik   hiç durmadan

Sığamazdık obalara, taşardık ovalardan

 Ey yiğit kardeşim, sen o yanda ben bu yanda 

Kardeşlerimiz saçıldı hep dört bir yana

Biliriz  hepimiz, ulu  bütünden bir parça

Türk’ün ayak bastığı her  yer Türk’ün ola

Ey kan kardeşim, hür olmalı atlarımız

Obalarımız, diyarlarımız, yükselmeli  her an adımız

Türk’e kilit vurulmaz, dağları parçalarız…

Bir volkandan  kopan,  kor alev  parçasıyız

Korkma kardeşim korkma!  Uç sende özgürce

Sakın geri durma, düşman beni vurur diye

Hangi kartal uçmamış ki  hiç yeryüzünde

Hür olup yükselmeliyiz  ulu bütüne…

Ali HANLI

 

Türkiye’de  özellikle Uşak’ta   okuyan onlarca  Kazak öğrenci kardeşlerime  ve kardeşliğe gönül veren tüm dostlarıma selam olsun…