HÜR OLUP YÜKSELMELİYİZ ULU BÜTÜNE

UZAKTAKİ KARDEŞİME

” Bu şiir, Türkiye’nin Kurtuluş Savaşına atfen,

Büyük şair Mağcan Cumabay tarafından

Kazakistan’da 1918-1919 kışında yazılmıştır.”

Uzakta ağır azap çeken kardeşim

Solmuş laleler gibi kuruyan kardeşim

Etrafını sarmış düşman ortasında

Göl gibi gözyaşı döken kardeşim

Önünü ağır kaygı örtmüş kardeşim

Ömrünce yaddan cefa görmüş kardeşim

Hor bakan, yüreği taş, kötü düşman

Diri diri derini soymuş kardeşim

Ey Pirim! Değil miydi Altın Altay

Anamız bizim? Bizlerse birer tay

Bağrında yürümedik mi serazat

Yüzümüz değil miydi ışık saçan ay?

Alaca altın aşık atışmadık mı?

Tepişip bir döşekte yatışmadık mı?

Anamız olan Altayın ak sütünden

Beraber emip, beraber tadışmadık mı?

Akmadı mı bizim için dupduru bulak

Şarıldayıp, gürül-gürül dağdan inerek

Hazırdı uçan kuş, kopan yel gibi

Dilesek bir bir atlar, tıpkı Burak

Altay’ın altın günü nazlanarak

Gelende sen pars gibi bir er olarak

Akdeniz, Karadeniz ötelerine

Kardeşim, gittin beni bırakarak

Ben kaldım yavru balaban, kanat açamam

Uçsam diye davransam bir türlü uçamam

Yön bulduran, yol gösteren can kalmadı

Yavuz düşman koyar mı şimdi beni

vurmadan

Kurşunlar genç yüreğime saplandı

Günahsız temiz kanım su gibi aktı

Kansız kalıp kuruyup bayıldım

Karanlık hapse sıkıca kapattı

Görmüyorum gece gezdiğimiz ovayı

Gündüz güneşi, gece gümüş nurlu ayı

Nazlı nazlı ipek kundaklara sarmalayıp

Bizi büyüten altın anam Altay’ı

Ey Pirim! Ayrıldık mı ulu bütünden?

Dağılıp yılmayan yağan oklardan

Türk’ün pars gibi yüreği varken

Korkak kul mu olduk düşmandan sinen

Kudrete hamle eden Türk’ün canı

Gerçekten hasta mı, bitti mi hali?

Ateşi söndü mü yürekteki, kurudu mu

Kaynayan damarındaki atalar kanı

Kardeşim sen o yanda, ben bu yanda

Kaygıdan kan yutuyoruz, bizim adımıza

Layık mı kul olup durmak? Gel gidelim

Altay’a, ata mirası altın tahta

MAĞCAN CUMABAY

 

HÜR OLUP YÜKSELMELİYİZ ULU BÜTÜNE 

Bu şiir Kazakistanlı kardeşimiz  büyük şair Mağcan Cumabay’ın 1918  yılında   Türkiye Türkler’i  için yazdığı şiire atfen;  bir minnet şiiri  olarak Uşak’ta (2016) kaleme alınmıştır.

Ey bizi unutmayan,   kendi uzakta 

Yüreği,  yüreğimizle çarpan  kardeşim

Ey kendi  esaretini unutup 

Dertlerimizle dertlenen,  kardeşim

Ey can kardeşim, ey kan kardeşim, ey yitiğim

Anamızdan ayrılalı beri biz, dertlerimizle büyüdük

Büyüyen biz değildik,  sanki çilemiz ve yükümüz

Dile gelmez dertlerimiz,  hasretiz  sana ey özümüz

Altaylardan kopan bir yel olduk, estik…

Yeni yeni yurtlara ,  obalara   kurulduk

Kılıçlarımızda kan,  can aldık can verdik

Nice nice  yeni  medeniyetler kurduk

Hatırlarım hiç unutmam bende Atamı 

Amansız düşmanlar  sarsa da  dört bir yanımı

Korkmam, kaçmam, bırakır mıyım hiç vatanı

 Üzülme kardeşim, boğacağız bir gün elbet düşmanı

Türkün kanı kurumadı, kurumaz asla

Üzeri küllense de, özü  için için  yanmakta

Düşmanlar başımıza gülle olup yağsa da

Can vermeye hazırız, yılmayız asla

Unuttuk sanma sakın kardeşim  sizleri

Unutmadık hiç aynı çadırda büyüdüğümüz günleri

Anarak mazideki o eşsiz destanları

Ruhumuzda esmekte  hep hasretlik yelleri

Ey kardeşim, kardeş kardeşi arar imiş her zaman

Ak sakal  dedelerimiz yol gösterirdi   bize her an

Yiğitçe cenk ederdik, güreşirdik   hiç durmadan

Sığamazdık obalara, taşardık ovalardan

 Ey yiğit kardeşim, sen o yanda ben bu yanda 

Kardeşlerimiz saçıldı hep dört bir yana

Biliriz  hepimiz, ulu  bütünden bir parça

Türk’ün ayak bastığı her  yer Türk’ün ola

Ey kan kardeşim, hür olmalı atlarımız

Obalarımız, diyarlarımız, yükselmeli  her an adımız

Türk’e kilit vurulmaz, dağları parçalarız…

Bir volkandan  kopan,  kor alev  parçasıyız

Korkma kardeşim korkma!  Uç sende özgürce

Sakın geri durma, düşman beni vurur diye

Hangi kartal uçmamış ki  hiç yeryüzünde

Hür olup yükselmeliyiz  ulu bütüne…

Ali HANLI

 

Türkiye’de  özellikle Uşak’ta   okuyan onlarca  Kazak öğrenci kardeşlerime  ve kardeşliğe gönül veren tüm dostlarıma selam olsun…